It seems like since I've known that I have mono, I haven't been able to do anything. Everything makes me tired. I fold a load of laundry, I sleep. I unload the dish washer, I sleep. I clean the cat boxes, then have to sit on the couch. Everything goes in little steps but I'm not used to that yet. So I end up being suprised at being tired again already. This weekend a famous Dutch singer came to a festival in our town, and we had bought tickets for the event two months ago. I really wanted to see him so I went there for 2 1/2 hours and of course then I was exhausted. It was cool to see him, though.
The good part is that whenever I don't feel like doing something, I don't do it. I have to listen to my body, right? And the other good part is that my cross stitching is really hurrying up. It doesn't cost a lot of energy and it makes me feel like I'm doing at least something productive.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
hi nic,
sorry to hear about the mono. I suffered a similar desease this year called CMV which is a little brother of mono. So I know how you must feel! Good luck and get well soon girl!
hugs
angela
ik lees wel engels maar prefer to write in dutch...ik wens je veel sterkte!
Och jeetje, Pfeiffer is dat toch? Je moet er ook echt aan toegeven en echt heel veel rust houden! Ik heb het vorig jaar gehad (of nou ja, iets dat er precies op leek, maar er was niets te ontdekken uit de bloedtests... dus ik noem het mijn pseudo-Pfeiffer), er eerst niet aan toegegeven, veel gewerkt, op vakantie geweest, in mijn nieuwe huisje geklust... totdat ik opnieuw erge keelontsteking kreeg en van de dokter ook te horen kreeg dat ik toch echt rust moest houden... heb toen halve dagen gewerkt en verder helemaal niks gedaan... ja in bed liggen, en af en toe met de auto naar mijn huisje alwaar die fantastische pa van mij aan het klussen was. Wat ik ermee wil zeggen: hulp accepteren en veel rusten. Ik was er toen ik die strategie maar eenmaal gebruikte na een maand of drie weer voor een groot deel vanaf, gelukkig... heel veel beterschap!!!
Toen ik heel jong was las ik een interview met Marco van Basten over zijn Pfeiffer (toen hij 18/19 was). Hij zei dat hij al drie kwartier moest uitrusten als hij zijn tanden gepoetst had. Dat maakte zo'n indruk op me dat ik het nooit vergeten ben. Met andere woorden: het is normaal en geef er inderdaad vooral aan toe! Sterkte.
Post a Comment